Çakma Aşk

Başından beri beni takip edenle bilir. Aşka inanmam! Hiç inanmadım. İnandıracak birine, bi olguya rastlamadım.

Her zaman platonik bi sevginin; seven kişiyi küçük duruma düşürmesi anlamına geldiğini bilerek yaşadım. E bi düşünün; bi insan değer veriyo. Ama karşıdaki taraf o sevgiden bi haber! Hani bu sevgiden haberi olsa gene istemicek. Ama kişi bunu bile bile içten içte hala bu sevginin peşindedir. Yok, işte sevmek böyle güzel sen bilemezsin zırvalıklarını bırakın abi.



Yaklaşık 1 aydır hayatımda kimse yoktu. İnzivaya çekmiştim kendimi. Biraz kafam rahatlasın, kendimi bulayım diye kimseyi sokmadım hayatıma. Ama onu gördüm işler değişti. Daha doğrusu bana kalsa bu inziva döneminden çıkmak istemezdim ama oldu işte.

Bakınca normal kızlardan farklı değildi. Minyon tipli, doğal sarışının birisiydi. Ama o gözleri, bakışları resmen kalbimde 7.8 şiddetinde deprem yarattı. Ben bakarken bişey yokta, o bakarken resmen eriyorum abi!

Sordum soruşturdum sevgilisi olduğunu öğrendim. "Hay .mınakoyim zaten şans olsa.." diye bağırdım boşluklara. Ne fayda ben bağırdıkça ne o sevgilisinden ayrılıp bana koşuyo, ne benim içimdeki alev kıvılcıma düşüyo. Benim olmasa da muhabbet etmeye çalıştım. Kankamın çok yakın arkadaşıymış onların eve oturmaya geldikçe bende gidiyodum; sırf bi kelime edelim karşılıklı konuşalım diye.

Velhasıl ortamlarda buluşmaya görüşmeye başladık. Yanımda sevgilisinden falan hiç söz etmiyodu. Yavaştan samimi olmuştuk. Ama ben içimdekileri söyleyemedikçe daha çok büyüyo, daha çok acıtıyodu. En iyisi uzaklaşmak çaredir dedim. Nitekim uzaklaştım…

Kalbinde biri olsa da çekip gitmek neye yarar! Çekilip giderken, kalanları da götürmez mi insan? İşte bu yüzden hep benimle, işte bu yüzden hep kalbimde.

Karşılıklı sevmek varken platonik olmak ne kadar acınası. Evet, kendime acıdım. Gerçekten acınası bi halde olduğum için, sevilmediğim sevdiğim için ....

Sakin kafayla düşününce "Öyle aşk mı olur mınakoyim" dedim. Haklıydım birini ellemeden, hissetmeden, koklamadan nası aşk olabilir ki? Ben sevdiğim değer verdiğim hatunla yatamadıktan sonra, bişeyler yaşayıp paylaşmadıktan sonra sikerim öyle aşkın ızdırabını! Ben miyim böyle düşünen tek insanoğlu?

Geçti istemem gelmeni
Yokluğunda buldum seni
Bırak vehmim de gölgeni
Gelme artık neye yarar.


Ne güzel söylemiş Necip Fazıl. Sevmem bu şairi ama konumuzu güzel özetlemiş.

Aşkı bi kişi üzerine alamaz. Aşkta bencillik olmaz, olamaz. Kimse kaldıramaz bunu. Bunu paylaşmazsan ağır gelir o yük omuzlarına. Çürür o omuzların. Sadece omuzlarında değil. Kalbinde yıpranır. Hem de öyle bi yıpranır ki küsersin aşka. Tövbe edersin sevmeye. Park edersin kalbini yalnızlık otoparkına. Park edersin ama çizerler o kalbini. İndirirler o kalbinin tekerlerini. Kırarlar kalbinin aşkı arayan antenlerini. Rahat bırakmazlar. En başta kendi benliğin rahat bırakmaz seni. Sen bunu kabul edene kadar…

Kaybedeceğin bişey yok söyle. Söyle dök içindekilerini; dökmezsen daha da büyür içinde.

Söyle bedeninde kurtulsun bu yükten, ruhunda…

btemplates

3 Yorum:

Unknown dedi ki...

haklısın aslında. tek başına kaldıramaz insan, dayanamaz.

Zeyno dedi ki...

OhoOoOo dur bakalım sen hemen sonunu getirmişsin şiirin. Önce bir bekle hele.''Ne hasta bekler sabahı/ Ne taze ölüyü mezar/ Ne de şeytan bir günahı/ Seni beklediğim kadar... Son paragrafta ki teşbihini çok beğendim. O kalbe ne çizikler atılacak daha, ne çıkmaz sokaklarda unutulacak bir bilsen... Sevdim yazını...

Romeo dedi ki...

@zeyno şiirin hepsini koymadım yani koymak isterdim ama yazının akışına göre bunu uygun gördüm :)
yazıyı beğendiğin için teşekkürler ayrıca